Hekjes 10072015

Ik heb mijn toerfiets alvast in de gang klaargezet en loop zo nu en dan heen en weer om de fietstassen in te pakken. Omdat het flink waait, stop ik een winddicht jack in de ene fietstas. In de andere gaat een liter water in mijn oude, gebutste Sigg drinkfles die al heel wat heeft meegemaakt. Mijn petje en knalgele veiligheidsvestje hang ik alvast aan het stuur, en het kompas doe ik om mijn nek. Ik heb geen GPS maar met een ouderwetse papieren kaart en een kompas lukt het meestal wel om mijn weg te vinden. De knooppuntenroutes worden weliswaar met bordjes aangegeven maar soms blijken die achter hoog gras verstopt en zo kun je als fietser toch nog verdwalen.
Boukje ziet het allemaal aan. Ze is alert. Ik ben niet van plan om haar mee te nemen want zonder haar kan ik lekker doorfietsen en kilometers maken; daar heb ik vanmiddag zin in. Boukje denkt hier anders over. Als ik op het punt sta om te vertrekken, staat ze naast me te piepen. Zeg dan maar eens: “Nee!”
Ik verlaat de stad via het Europaplein en de Harlingerstraatweg naar Marssum, daarna onder het nieuwe viaduct onder de A31 door via Ritsumazijl naar Deinum. Dit stukje van de route is me bekend omdat ik het vroeger wel eens heb gefietst en zelfs gewandeld.
Ten zuiden van Deinum gaat een smal fietspad – het is soms maar dertig centimeters breed – door de weilanden. In die weilanden staan koeien en paarden, en die mogen natuurlijk niet ontsnappen. Daarom stuit ik al snel op een hekje, gevolgd door een eng, smal bruggetje over een sloot. Als we hier nu in het water vallen, kan het wel eens heel lang duren voordat we gevonden worden. En juist op dat moment passeert onder het bruggetje een knobbelzwanenfamilie, twee elegante volwassen dieren en drie aandoenlijke jongen. Leuk! Ik wil ze wel even bekijken en fotograferen maar zie er meteen vanaf als ik het gesis hoor van de ouders. Zwanen beschermen hun jongen door een dreigende houding aan te nemen en zo nodig gebruiken ze geweld. Met hun vleugels met een spanwijdte van circa 2.40 m. kunnen ze flinke tikken uitdelen.
Dit is een prachtige route door de weilanden maar oh wat zijn die veeroosters van nauwelijks een vierkante meter, en de vele bruggetjes en hekjes vervelend. De hekjes zijn schuin gemonteerd zodat ze door de zwaartekracht vanzelf dichtvallen en daardoor niet afhankelijk zijn van oplettende passanten. Op enig moment houd ik met mijn rechterhand het loodzware hek open, met mijn heup de fiets overeind en met mijn linkerhand de fiets vast. Gelijktijdig probeer ik te voorkomen dat mijn sandalen in het veerooster zakken. Boukje volgt mijn capriolen met belangstelling. Ondanks mijn gemanoeuvreer draait het voorwiel plotsklaps negentig graden en zakt in het rooster. Ik verrek een spier in mijn linker heup maar we komen wel los. Ik ben nog nauwelijks bijgekomen van de schrik als we op een boerenerf achterna worden gezeten door een fanatiek wakende Jack Russel. Hij rent een stukje mee en ik hoop van harte dat hij me niet in mijn benen zal bijten. Gelukkig zit Boukje veilig in haar mand. Ze houdt zich muisstil terwijl ze toch een echt blaffertje is. Ik ben opgelucht dat we dit stuk achter ons kunnen laten en Boksum bereiken.
Vlak voor Bears ligt het dorpje Jellum. Ik fiets eetcafé Jonker Sikke bijna voorbij. We zijn nu anderhalf uur onderweg dus vind ik het tijd worden om Boukje te laten drinken, stappen en plassen. Op het terras zitten een man en een vrouw. Ze zijn in het zwart gekleed. Zij heeft een hemdje aan, blote armen met tatoeages. Dit zijn duidelijk motorrijders. Verder is het terras leeg. De tafels zijn gemaakt van dikke planken en metalen steigerdelen fungeren als poten. Tegen de harde westenwind, die eigenlijk altijd in Fryslân waait, is een glazen windscherm opgetrokken. Tegen de zon zijn geen maatregelen genomen maar ik vind een schaduwplekje onder een boom. Boukje krijgt een bakje water en bespringt enthousiast de serveerster die me een alcoholvrij biertje brengt.
De knooppuntenroute stuurt ons van de Hegedyk af en het dorpje Bears binnen. Ik negeer de borden die me proberen te verleiden om een of andere state te bezoeken. Tot mijn verbazing stuit ik net buiten het dorp op een constructie van roestige stalen profielen. Dit kunstwerk blijkt de contouren van de verdwenen Unia State te zijn.
Nog verder naar het zuiden fiets ik naar het dorpje Weidum. Bij camping Weidumerhout sla ik linksaf het Swettepaed in en voert de route bijna vijf kilometer langs De Swette naar het noorden. Ik ken dit fietspad goed omdat ik er vroeger met mijn Friese Stabij Joppe vaak ging wandelen. Hij was een enthousiast zwemmer en verdween regelmatig in het riet om af te koelen in het water. In de verte zie ik de skyline van Leeuwarden. Ik heb de wind in de rug. Libellen en vlinders fladderen voor me uit en de sloot maakt geluid.
Het laatste stukje over de Hendrik Algrawei en via Goutum de stad in, is onplezierig. De overgang van de rust naar het drukke verkeer komt me rauw op mijn dak. Het verkeer is lawaaiig, ik moet over het spoor en een aantal verkeerslichten trotseren maar het is de enige manier om via het Van Harinxmakanaal de stad in te komen.
Ik heb 31,1 kilometer op de teller.