Een mooie reis

Het is niet nodig om vele kilometers af te leggen om een mooie reis te maken.
De caravan naast mijn camper is de hele week al onbewoond maar nu parkeert er ’s morgen om elf uur een auto. Er stapt een ouder echtpaar uit. Hij heeft spierwit haar en een even witte baard. Op de achterbank blijkt een stokoud stel te zitten dat zich stram naar buiten werkt. Ze babbelen in het Fries. De baard groet me en laat zich welwillend door Boukje bespringen. Die man is oké! Even later komt de stokoude voorbij. “Roel Oostra?”, vraag ik verbaasd. Geen reactie. Ik zie z’n gehoorapparaat en herhaal zijn naam. Het is ‘m. Mij herkent hij niet. “Ik bin ek al hast 95 jier!” Het zij hem vergeven.
Herinneringen uit de zeventigerjaren van de vorige eeuw komen bovendrijven. Oostra was toen directeur van schouwburg De Lawei in Drachten, waar ik kind aan huis was. Ik zag bijna elke toneelvoorstelling en werkte eens een maand mee om, aan de hand van de bestelformulieren, de boekjes samen te stellen met toegangskaartjes ter grootte van een usb-stick, netjes aan elkaar geniet. Zo ging dat toen. Oostra stond bij elke voorstelling bij de ingang om het publiek persoonlijk welkom te heten. Anne Alkema was verantwoordelijk voor voedsel en drank, en Nico stond achter de bar waar ik na elke voorstelling langdurig op een kruk hing. Diens vrouw had een uitzendbureau waarvoor ik regelmatig werkte, onder andere bij Stork in Gorredijk. Daar ontmoette ik Welmoed, de jongste dochter van Oostra. Ze vertelde me over de stedenband tussen Drachten en Qiryat Ono in Israël en zo kwam het dat ik in april 1976 met een groep naar Israël reisde. We werden in Joodse gastgezinnen geplaatst, Welmoed bij het jonge, Nederlandse gezin Van Creveld en ik bij het bejaarde echtpaar Anavi. Drie jaar later ging ik als volunteer terug om op kibboets Merchavia, waar Golda Meir vandaan komt, te werken. Dat wilde ik al op mijn achttiende. Sommige dingen hebben tijd nodig.
Oostra vertelt over zijn drie dochters, die ik allemaal ken. Over huwelijken, kinderen, echtscheidingen en meer huwelijken. Fijn om te horen dat het ze goed gaat; de 95-jarige doet nog actief mee aan de familie-app.
“Wy bliuwe mar ien dei om yn ’t sintsje te sitten.” De lucht is leigrijs en het motregent. De baard blijkt Henk Hof te zijn. Ik ken hem van gezicht. In zijn tijd was hij een niet onverdienstelijk amateurtoneelspeler.
Ondanks de regen stap ik met Boukje op de fiets nadat ik op haar mandje een soort afdakje heb geknutseld van plastic en een oude handdoek. We fietsen naar Dwingeloo. Ik probeer heel mindful in het hier en nu te vertoeven maar mijn gedachten dwalen telkens terug naar veertig jaar geleden.
In Dwingeloo komen ook andere herinneringen boven, namelijk van een werkweek in dit dorp van de vierde klas van de mulo. Manon Alving, toen actrice bij de Noorder Compagnie, gaf een toneelworkshop. Dat vonden we dermate spannend dat we ons eerst bezatten en vervolgens winterpenen uit een tuin stalen. Tijdens de opdracht ‘buigen als het riet’ dat met een hoop gegiechel gepaard ging, klonk zo nu en dan het krakende geluid van een peen tussen kiezen.
Ik hoop dat ik op de groepsaccommodatie zal stuiten, waarvan ik de naam vergeten ben, maar dat gebeurt niet. Daarom maak ik een foto van de bijzondere kerk die er in 1969 ook al zal hebben gestaan maar me toen niet is opgevallen.
Terug bij de camper blijkt de auto weg en de caravan weer onbewoond maar mijn hoofd nog vol herinneringen. Vandaag heb ik een reis in de tijd gemaakt. Het was een mooie reis.